वर्षा

देवकोटा स्वच्छन्दतावादी काव्यधाराका कवि हुन् ।उनले यस कवितामा वर्षा ऋतुको हार्दिकताका साथ वर्णन गरेका छन् । प्रचण्ड गर्मीको मौसमपछि आउने वर्षा ऋतुले पशुपन्छी ,वनस्पति र मानिसवाट आत्मीय स्वागत पाएको हुन्छ । वर्षाले प्राणी र वनस्पतिमा नयाँ जीवनको सञ्चार गर्छ ।अनेक गर्जनका साथ वर्षा वायुपडी विमानमा चढेर आउँछिन् । वायुपङ्खी विमानका पाङ्ग्रा शिखरमा घर्षीदा आउने आवाजझैँ आकाश थर्किने गरी मेघ गर्जिन्छ । यसरी मेघ गर्जदा चम्किएको विजुलीले डाँडा पाखा उज्यालिन्छन्, आकाश गाढा निलो देखिन्छ ।वर्षाका कारणले पृथ्वी कलिलो भएकी हुन्छिन् । (१)

वर्षाले मेघरुपी पछयौरा फरफर पार्दै पृथ्वीतिर झार्छिन् । मोतीका दानाझैँ झर्ने पानीका थोपा लाखौंलाख लुङमा उनिएझै सुन्दर लाग्छन् ।आफ्नो पोल्टामा ल्याएको वर्षा रुपी बहुमूल्य सम्पत्ति पृथ्वीमा प्रशस्त पार्न नपाएसम्म चित्त बुझ्दैन ।यसरी सुन्दर देखिने मोतीका दानारुपी वर्षाको एउटा लुङ चुडिएर उच्च पहाडमा हिउँको रुपमा झरेर शैल नै झझराएको देखिन्छ। (२)

वर्षादेखि सवै पशुपन्छी प्राणी बनस्पति खुसी भएका हुन्छन् ।पानी पर्ने आशङ्काले भुरभुर उड्न लागेका पन्छीहरुलाई आफ्ना गुंडतिर फर्कन आग्रह गर्दछिन् ।मेघ गर्जनका कारणले गुँडमा वसेका बचेराहरु तर्सिनु नपरोस् भन्ने ध्येय वर्षाको रहेको छ। त्यस्तै कमिलाहरुलाई हतार हतार आफ्ना वासस्थानतिर पुग्नका लागि आदेश दिएकी हुन्छिन् । वर्षा पूर्व आकाशमा चील गीद्धहरु चकरिदै आकाशमा घुमिरहेका हुन सक्ने आशङ्काले तिनीहरुको सिकार हुन नपरोस् भनेर वर्षाले प्राणीहरुलाई सचेत बनाउँदै मातृभाव प्रकट गरेको पाइन्छ । (३)

वर्षाका कारणले धमिला खहरेखोला पनि शानका साथ अटुट गतिले बग्न थाल्छन् बोटविरुवाहरु पनि वर्षारुपी अमृत पाएर फस्टाउँछन् । सबै प्राणी वनस्पतिप्रति समान कारुण्य भाव राखेर वर्षा सक्रिय भएकी हुन्छिन् । अमृतरुपी वर्षा पाएर पृथवीले आनन्द लिइरहेको क्षणलाई कविले भावुकताका साथ प्रस्तुत गरेका छन् । (४)

वर्षा जीवनदायी शक्ति हो ।गृष्मको रापमा सुकेका बोटविरुवाहरु वर्षाका कारणले हराभरा हुन पाएका छन् । धानवालीले छापिएर पृथ्वी कलिली भएकी हुन्छिन् । चपला युवतीहरु भाका हाली हाली खेत रोप्दै गरेका बेला विजुलीको चमकले झन आकर्षण थपेको हुन्छ । किसानहरु बालीविरुवा राम्रो हुने आशाले काम गरिरहेका हुन्छन् । यस वेला समुद्र रुपी युवकको प्रकृतिसंगको प्रेमपूर्वकको क्रीडा अद्भुत रुपमा प्रकट भएको हुन्छ। (५)

वर्षाका कारणले हराभरा भएका बोटविरुवाहरुले मिठामिठा अमृत रसले भरिएका लाखौलाख विज्जुले भर्ने इच्छा राखेका हुन्छन् । वृक्षले फलका दानाहरु फलाउंछन् र फलका दानाहरु अरुलाई चाख्न लगाउने चाहना पनि राखेका हुन्छन् । शरद् ऋतु लागेपछि लचक्क लच्किने गरी दाना फलाउने इच्छा पनि वृक्षहरुले राखेका हुन्छन् । त्यसैगरी वृक्षहरुले खुसीले एकभई उठ्ने र आकाशबाट पीयूष धारा बर्सेको आनन्द लिने इच्छा पनि हुन्छ । (६)

देवकोटा वर्षाले पुऱ्याएको योगदानप्रति अत्यन्त भावुक बनेका छन् । उनले मानव वृक्ष,पशुपन्छी समपूर्ण प्राणीलाई वर्षावाट भरपुर फाइदा लिन र खुसीयाली मनाउन आग्रह गरेका छन्। कविले वनलाई समूह समूह बनाएर उठ्न ,जागृत हुन र वर्षाको सुमधुर गीत गाउन आग्रह गरेका छन् । वर्षामा वर्सिएका अमृतका घटा घटघट पिउन आग्रह समेत गरेका छन् । पृथ्वी पनि वर्षामा दरदर दर्किएका अमित कनिका पिउन लागेकी छिन् । रुख विरुवाका पातका हाँगामा ,पातमा परेका पानीका थोपालाई जराजरामा पुऱ्याउनका लागि वृक्षहरुलाई सक्रिय हुन पनि कविले आग्रह गरेका छन् । (७)

कविले यस वर्षा ऋतुलाई रस मिलनको ठुलो चाडका रुपमा लिएका छन् । यस समयमा रस (पानी) र धर्तीको मिलन हुन्छ ।धर्तीमा रहेका सम्पूर्ण वनस्पति,रुख विरुवा प्राणी आदिले जविनका लागि ऊर्जा प्राप्त गर्छन । किसानका मनमा खेतमा धान सपारेर मङ्सिरमा अन्न ऐश्वर्य ल्याउने ,यस धर्तीमाआफू बाँचेर अरुलाई पनि बचाउने कल्पनाको बाढी नै आउँछ ।आकाश गीत सङ्गीतमय भएको हुन्छ । धर्तीका सम्पूर्ण प्राणीहरु सुखरुपी समुद्रमा पौडी खेल्न पुग्छन् । रातै फुलेका असारे फूललाई आफ्नो साझा झन्डा सम्झेर सवै खुसीले रम्न पुग्छन् । यो बहुरङ्गी पुच्छर भएको मयूर रमाए जस्तै रमाएर सुखको समुद्रमा पौडी खेल्ने वेला हो । (८)